Kilka dni temu wyciągnęłam z piwniczki rower. Może - w końcu!, może - nareszcie!. W sumie nieistotne jak określę to czasowo. Bardzo pragnęłam przejażdżki a nogi niosły mnie przed siebie i przed siebie. W głowie brzmiało "jeszcze tylko kawałeczek", mimo, iż powrotna trasa wydłużała się coraz bardziej.

Zastanawiałam się jak to jest z tymi moimi przejażdżkami, jak to jest z moim spacerowaniem. Nie przynoszę z tych wypadów zbyt wielu skarbów i zdjęć. Za to bardzo często, pięknie wolną głowę i uspokojone myśli.

W tych moich małych wyprawach bardziej skupiam się nad tym co mnie otacza niż nad robieniem zdjęć. W zatrzymywaniu spacerowych kadrów lepsza jest osoba, której chciałabym pokazać moje ulubione miejsca.
Idę przed siebie. Rozglądam się. Cieszę oczy zielonym, soczystym mchem. Dotykam pąków drzew. Słucham ich szeleszczącego śpiewu i świergotu ptaków. Czasem deszczu i szmeru ortalionu mej przeciwdeszczowej kurtki. I nie martwię się o krople deszczu na szkłach moich okularów.
Często z mężem. Często z psem. Idziemy za sobą wąskimi, leśnymi ścieżkami. Wspólnie milczymy, innym razem rozprawiamy na tematy ważne i ważniejsze. Szukamy dzięciołów gdy tylko słyszymy ich stukanie. Ale przede wszystkim odpoczywamy. Oddychamy głęboko i zrzucamy ciężar codzienności.

Rower to najczęściej moje samotne wyprawy. Uciekam wtedy od myśli, wietrzę głowę. Niekiedy śpiewam. Mówię innym rowerzystom "dzień dobry". Sunę przed siebie, liczy się tylko ta droga i ja. No i zawsze coraz bardziej krzywię koła mojego starego, miejskiego roweru, na tych wszystkich korzeniach, szyszkach i leśnych gałązkach ;)

On także ma swój charakter. Jest niezwykle wytrwały ale i uparty. Troszkę leniwy ale jak się rozkręci trudno go zatrzymać. Uwielbia marchewkę i królika z Ikea. Jest odważny, przytulaśny i kocha dzieci tak bardzo, że ciężko przejść ze spokojem koło placu zabaw.  Posiada "słuch wybiórczy". Dla mnie jest najbardziej urokliwym typem na świecie. Składa się z czterech łap, ogona, uszu i nosa. Jest moim pimpuszkiem świata :)

Chciałabym Wam przedstawić moje codzienne cuteness overload :D 

Banjo to prawie 2-letni basset, który od trzeciego miesiąca życia jest naszym domownikiem (no, teraz to już nawet rodziną!). W sumie miał się nazywać Floyd - postanowienie: nasze zwierzaki mają mieć muzyczne imiona; kotka wabiła się Florence - ale w zasadzie banjo to muzyczny instrument i tak też zostało. 
Banjo był w planach ;) śmiesznie to brzmi, ale to prawda! Nie był pochopną decyzją - w tym roku mieliśmy wziąć psa! Nie był też zapełnieniem pustki po zaginięciu miesiąc wcześniej naszego kota. Jest jednak spełnionym marzeniem - Bartosz (mąż mój) uwielbia tę rasę :)

Choć rasa ta uważana jest przez większość za totalnie nie dającą się wyszkolić, my z naszym psim dzieckiem skończyliśmy "psie przedszkole" i podstawowe komendy nie są mu obce. Siad, waruj, zostań, równaj a z wyższego poziomu - nie rusza miski dopóki mu nie pozwolimy (ekhem... może za to spać jak suseł, chrapać wniebogłosy, ale gdy tylko wyjdę zostawiając coś pysznego na stoliczku przy kanapie...tak, dobrze myślicie ;) ). Trzeba się jednak liczyć z tym, że jego myśliwski nos jest najważniejszą sprawą świata i gdy podejmie trop można obwiesić się pętem kiełbasy a on i tak nie przyjdzie (okej, nie próbowałam, ale parówka w kieszeni nie wystarcza!). 

Jest natomiast niezmierzonym pokładem mojej codziennej radości. Mogę się wlepiać w niego godzinami. Dostarcza nam mnóstwo radości; uwielbiamy go dubbingować a w psim słowotwórstwie niezwykle trafnie wspierają nas Psie Sucharki (u nas w domu obowiązuje psiacer, psianie no i jest Mameł i Tateł którzy tworzą nieczuły duet chciwków :D ). Niezastąpiony w rozładowaniu wszelkich napięć - wystarczy spojrzeć,  niweluje smutki i ociera łzy. Przytulać, miziać, dbać, spacerować razem z nim - oczywiście! Ale mogę też po prostu na niego patrzeć i zalewać się wewnętrznie słodyczą!

po więcej psiej słodyczy zapraszam na jego instagrama gdzie oczywiście ma znacznie większą ilość followers'ów niż ja ;)






fot.Kamila Piech

Czasami chce mi się krzyczeć, że świat jest bezlitosny, to co pisze życie jest beznadziejne, los jest niesprawiedliwy. A tak naprawdę ta sprawiedliwość jest tylko w naszych rękach.

Nie odezwałeś się do dziewczyny - nie mogłeś się zakochać. Nie spróbowałaś swoich sił w fotografii, być może uleciała kolejna pasja w Twoim życiu. Nie odkrywasz nowych miejsc, nie poznajesz ciekawych zakątków, które być może stałyby się tymi ulubionymi. Nie skosztowałeś zupy - nie wiesz czy ci smakuje.

Ja też nie zrobiłam wielu z tych rzeczy. Często zjadł mnie strach. Czasem wybrałam komfort; innym razem lenistwo! Niekiedy warto po prostu odpuścić, nie starać się, nie biec. W pewnym momencie już nawet nie chciało mi się "chcieć".

Nie podjąłeś wyzwania - nie czekaj na laury!
I nie licz na przebaczenie losu... On dawno już popłynął dalej.

Właśnie podjęłam odważną jak dla mnie decyzję i już nie mogę doczekać się jej efektów :)


* pocztówka na zdjęciu to dzieło Kamili Piech i jej talentu